Ik heb nog nooit gevlogen. Nooit durfde ik de stap te nemen. 1 keer heb ik wel een vliegticket geboekt, toen we ons examen hadden gehaald op de middelbare school en we met de hele klas wilden feesten in Salou. Maar toen heb ik twee dagen van tevoren de hele handel geannuleerd. Ziek was ik ervan.
Maar nu ik 32 ben en inmiddels twee kinderen heb gebaard wil ik toch ook van deze grote angst af. Ik heb inmiddels een andere grote angst: autorijles nemen, overwonnen. En autorijden vind ik nu een van de leukste dingen om te doen. Het voelt zo cool als ik door grote steden als Amsterdam en Kopenhagen rijd en dat gewoon durf!
Ik heb EMDR therapie gehad voor het vliegen en deze angst. En al jaren heb ik cognitieve gedragstherapie, waarbij deze angsten ook zeker de revue zijn gepasseerd. Ook heb ik het boek “Over vliegangst (en hoe je ervan af komt)” gelezen van Lucas van Gerwen. Daar stonden ook echt wel wat handige dingen in. Ook heb ik geprobeerd de hypnobirthing oefeningen (die ik geleerd heb in de zwangerschap van Jip) toe te passen. Mij dus niet te focussen op het weg werken van de angst, maar het er gewoon laten zijn.
Met de vliegangst gaat het me niet zozeer om de angst om het neer storten. Tuurlijk lijkt me dat vet afschuwelijk. Maar dat veroorzaakt niet eens echt de angst. De angst zit hem bij mij in het feit dat ik niet naar de wc kan tijdens het taxi-en en ik dat sowieso lastig vind in zo’n kleine ruimte en dat ik er niet uit kan.
Een trein: daar kan ik altijd nog aan de noodrem trekken als ik me naar voel. Het wordt niet op prijs gesteld…. Maar het kan! In een bus kan ik schreeuwen tegen de chauffeur dat hij moet stoppen langs de kant en me eruit moet laten. Ook niet het fijnste om te doen en het wordt me waarschijnlijk totaal niet in dank afgenomen, maar: het kan…. Hetzelfde geldt voor een taxi. Ook dat vond ik eerst enorm eng en naar, maar dat kan ik nu ook steeds beter. Omdat ik weet: in het ergste geval schreeuw ik gewoon dat de taxi chauffeur de auto langs de weg moet zetten.
Ik heb EMDR therapie gehad voor het vliegen en deze angst. En al jaren heb ik cognitieve gedragstherapie, waarbij deze angsten ook zeker de revue zijn gepasseerd. Ook heb ik het boek “Over vliegangst (en hoe je ervan af komt)” gelezen van Lucas van Gerwen. Daar stonden ook echt wel wat handige dingen in. Ook heb ik geprobeerd de hypnobirthing oefeningen (die ik geleerd heb in de zwangerschap van Jip) toe te passen. Mij dus niet te focussen op het weg werken van de angst, maar het er gewoon laten zijn.
Met de vliegangst gaat het me niet zozeer om de angst om het neer storten. Tuurlijk lijkt me dat vet afschuwelijk. Maar dat veroorzaakt niet eens echt de angst. De angst zit hem bij mij in het feit dat ik niet naar de wc kan tijdens het taxi-en en ik dat sowieso lastig vind in zo’n kleine ruimte en dat ik er niet uit kan.
Een trein: daar kan ik altijd nog aan de noodrem trekken als ik me naar voel. Het wordt niet op prijs gesteld…. Maar het kan! In een bus kan ik schreeuwen tegen de chauffeur dat hij moet stoppen langs de kant en me eruit moet laten. Ook niet het fijnste om te doen en het wordt me waarschijnlijk totaal niet in dank afgenomen, maar: het kan…. Hetzelfde geldt voor een taxi. Ook dat vond ik eerst enorm eng en naar, maar dat kan ik nu ook steeds beter. Omdat ik weet: in het ergste geval schreeuw ik gewoon dat de taxi chauffeur de auto langs de weg moet zetten.
Als je eenmaal in het vliegtuig zit, kan je er niet meer uit. En dat benauwd me onwijs…. Zo erg dat ik instant naar de wc moet (om te poepen dus, ik zal het maar eerlijk zeggen) als ik denk aan vliegen of praat over vliegen.
En zeker ook toen ik deze tickets ging boeken. Maar die zijn dus geboekt. Een tijdje geleden alweer….
En toen dacht ik: zo, dat duurt nog wel even, daar hoef ik me voorlopig nog geen zorgen om te maken. Dat was ook zo. Tot het dus opeens augustus was en het allemaal wel heel dichtbij kwam….
Wat een spanning ging er aan vooraf. Angst. Een week of drie/vier heb ik echt slecht geslapen, werd ik wakker van enge dromen en voelde ik me totaal opgefokt, zenuwachtig en niet lekker. De oxazepam heb ik voor we gingen al een aantal keer moeten gebruiken en op weg naar Schiphol zeker ook.
Om 04.00 uur s’nachts moesten we op Schiphol zijn. En omdat ik het ook al niet trek om met die stress in een taxi te zitten, wilde m’n lieve vader ons brengen. Midden in de nacht…. Nogal lief! Dus hij stond om 03.30 uur hier voor de deur. Onze koffertjes in de auto gegooid en op weg naar Schiphol.
Om 04.00 uur s’nachts moesten we op Schiphol zijn. En omdat ik het ook al niet trek om met die stress in een taxi te zitten, wilde m’n lieve vader ons brengen. Midden in de nacht…. Nogal lief! Dus hij stond om 03.30 uur hier voor de deur. Onze koffertjes in de auto gegooid en op weg naar Schiphol.
Nou kom ik daar dus ongeveer nooit, op Schiphol. De laatste keer was met mijn vrijgezellenfeestje, waarin mijn leuke vriendinnen net deden alsof ze een vliegreis voor mij geboekt hadden…. Wat natuurlijk verschrikkelijk was. En zeker toen we nog een keer terug gingen daarheen, wat weer voor de nodige paniek zorgde. Gelukkig zijn we toen niet gegaan en werd het een onwijs leuk vrijgezellenfeest gewoon lekker in Haarlem.
Maar de laatste keer dat ik eventjes op Schiphol was is dus al meer dan 4 jaar geleden. Laatst zijn we wel wezen “vliegtuig spotten”. Dat is echt een wereld opzich hee! Had ik niet verwacht: zoveel mensen die dat doen en er is zelfs een patatkraam en een soort gezelligheid!
Maar de laatste keer dat ik eventjes op Schiphol was is dus al meer dan 4 jaar geleden. Laatst zijn we wel wezen “vliegtuig spotten”. Dat is echt een wereld opzich hee! Had ik niet verwacht: zoveel mensen die dat doen en er is zelfs een patatkraam en een soort gezelligheid!
Maar nu dus: daadwerkelijk naar Schiphol. Met een koffer. Dus dit keer voor het echt….
Ik had natuurlijk geen idee. Dus we zijn maar naar het incheck gedeelte gelopen. Inchecken had ik al online gedaan, dus liepen we door een poortje en waren we alweer een stapje dichter bij het vliegtuig….
We hadden alleen handbagage, dus ook dat hoefden we niet in te checken. Op Schiphol kan je dus hele leuke dingen doen! Zo voelde het niet echt op dat moment, want ik was vooral heel erg bang en gespannen. Maar toch!
Tax free shoppen, maar dat is dan bij winkels waar ik echt helemaal niet hoef te zijn en kan winkelen (tax free het zal wel, alsnog reteduur).
Het coolste vond ik: de massage stoelen! Voor twee euro word je vijf minuten door elkaar geschud en gemasseerd. Echt best wel relaxed. Dus daar ben ik drie keer in geweest….
We hebben wat gegeten en ik ben uiteraard een aantal keer naar de wc geweest. Ook om iets te doen wat ik nog nooit had gedaan. Ik ging in de wc mijzelf aan een luier aan doen. Nu hoor ik iedereen denken: hoezo vertel je dit?! Ik schrijf dit op voor die ene persoon die hetzelfde probleem heeft en het vliegen niet aan durft om dezelfde reden als ik. Doe een luier aan, ook al is het vet genant en voelt het totaal onnatuurlijk. Als het jou net wat extra zekerheid geeft waardoor je wel dat vliegtuig in durft te stappen, dan helpt het dus. Niemand die het ziet!
Ook had ik ondertussen al 2 oxazepam erin zitten. Nou ben ik daar wel redelijk aan gewend, dus ik was zeker niet helemaal van de wereld. De scherpe randjes zijn er in ieder geval wel een beetje vanaf. En ook drie loperamide pilletjes had ik al ingenomen….
Toen moesten we boarden. Zo spannend. Lopend door de “slurf” kreeg ik het echt een beetje moeilijk. Wilde ik dit nou echt? Wat walgelijk claustrofobisch is dit al! Hoe zou dat zo in dat vliegtuig wel niet zijn dan?
In het vliegtuig heb ik meteen aangegeven bij de steward en stewardess dat ik heel veel last van vliegangst had en het m’n eerste vlucht ooit was. Dat hadden ze al doorgekregen. Ze zouden een oogje in het zeil houden. Het scheelt als je het vertelt, dus dat zou ik zeker doen.
Aangekomen bij onze plekken zat er iemand anders op mijn plek aan het raam. Ik schoot meteen in een soort paniek. Want onverwachtse dingen zijn in zo’n situatie waarbij alles al nieuw is nou niet echt fijn. Maar ik heb het aangegeven dat ik heel graag daar wilde zitten, dat het mijn eerste keer vliegen was en de man was uiterst aardig, een hele aardige gast (die ook nog een hele goede fotograaf bleek te zijn) en we hebben meteen veel gekletst. Wat ook wel weer voor goede afleiding zorgde.
Nog een tip dus: ga niet een beetje in jezelf keren en niks meer zeggen. Dan focus je je veel te veel op de angst. Ga met anderen in gesprek. Laat je afleiden. Mari legde me af en toe wat rekensommetjes voor. Daar ben ik super slecht in, dus dat werkte, want daar moest ik me dan op concentreren.
En dan de volgende tip: geniet er vooral ook van. Het is namelijk stiekem best wel vet. Het opstijgen vond ik spannend, maar ook wel heel mooi. De wereld wordt ineens zo klein en je kan alles zo goed zien als je bij het raam zit. Toen we net boven de eerste wolken kwamen, leek het alsof we op een wolkenbed vlogen. Echt fantastisch!
Ik heb de kust van Spanje voorbij zien komen, van Portugal, de straat van Gibraltar. En op de terugweg de Noordzee kust. Plekken waar we normaal met de auto komen zag ik. En ik herkende Haarlem aan de ikea. Allemaal heel erg tof om vanuit de lucht te zien! Eigenlijk naast dat ik het heel eng vond ook een geweldige ervaring, die ik best wel nog een keer wil meemaken!
En als jullie super benieuwd zijn: luier niet gebruikt hoor. Die ging schoon weer uit toen we geland waren! Iedereen zou dus letterlijk en figuurlijk wat meer schijt moeten hebben aan wat anderen zullen vinden en denken van je. Zeker als het je tegenhoudt in leuke dingen doen in het leven.
Trots op mezelf was ik en ben ik. Ik moet het een beetje proberen vast te houden, dit gevoel! En alvast kijken wanneer we de volgende trip kunnen boeken….
Liefs, Sanne