Ik ben nu 33 weken zwanger. Tijd voor weer een kleine update en mijn bevallingsverhaal van de vorige bevalling….
De vorige keer zat ik vol angst. De hele zwangerschap…. Over alles eigenlijk en ook daarom ging de bevalling uiteindelijk helemaal niet zo goed. Ik was totaal niet voorbereid en had me niet ingelezen. Ik dacht dat het beter was om alles maar een beetje over me heen te laten komen en er met een gevoel van “we zien wel” in te gaan. Achteraf best gek dat ik dit toen dacht, want ik houd onwijs van plannen, dus waarom dan niet de geboorte van mijn eerste kind een beetje beter plannen?!
Mijn vliezen braken op zaterdagochtend om 06.30 uur en het vruchtwater was groen, wat betekent dat de baby in het vruchtwater gepoept had. Dit kan duiden op stress voor de baby, dus dan wordt je “medisch” op dat moment en willen ze dat je baby binnen 24 uur daarna geboren wordt. Dus wij gingen naar het ziekenhuis. De baby moet dan namelijk ook gemonitord worden met een CTG (die gaat het op het hoofdje van de baby en monitoren de hartslag enzo van de baby…. heel ingewikkeld verhaal eigenlijk). De weeën kwamen nog niet opzetten vanzelf en dus werd ik ingeleid. Eerst ging dat wel…. Tot de verpleegkundige zei: “nou, dan ga ik hem nu op acht zeggen, want het gaat niet snel genoeg”. Nou, toen begon de pijn. Heel veel pijn. M’n ouders, die er s’middags nog eventjes waren, zeiden nog: “nou tot vanavond schat, rond 22.00 uur zal het er toch wel zijn, denken wij”….
De weeën waren niet te doen eigenlijk. Na heel veel uren weeën was de ontsluiting nog niet echt veel. En schoor het dus niet echt op. En de gynaecoloog zei toen dat het het beste was dat ik een ruggenprik zou krijgen omdat ik anders uitgeput zou raken. 22.00 uur en zeker nog geen baby te bekennen. De ruggenprik werd gezet en ik voelde vrijwel meteen dat het ging werken. Ook voelde ik dus niks meer in m’n benen, dus lopen en zelf naar de wc gaan zat er niet meer in. Maar: het werkte in ieder geval tegen de pijn! Na 45 minuten, kwamen de ween er weer keihard doorheen. Mijn lijf is altijd een soort van immuun tegen pijnstillers. Ik kreeg ooit een darmonderzoek, een endoscopie, en ik zou een roesje krijgen en dan zou het allemaal prima te doen zijn…. Nou, er waren maar liefst vier roesje nodig om me een beetje onder zeil te krijgen. Pfff: je begrijpt dus: dat was ook een traumatische, hele vervelende en pijnlijke ervaring.
Ik heb nog gevraagd om meer pijnbestrijding toen de ruggenprik niet meer werkte, maar dit kon niet, want de anesthesist was al naar huis en was toch echt niet mogelijk nog iets anders toe te dienen…. Raar verhaal nog steeds. Hebben ze later ook hun verontschuldigingen voor aangeboden, het ziekenhuis. Dus dat was wel degelijk een fout. Had ik niks aan, achteraf, maar goed….
Ik kreeg dus onwijze weeën en heel veel pijn en toen kreeg ik ook enorme persdrang in de nacht. Maar ik had nog helemaal niet genoeg ontsluiting, dus ik mocht zeker nog niet persen. Dat gevoel was niet te doen. Onvoorstelbaar vermoeiend. Een oerkracht voelen en de geluiden van een gorilla maken en ondertussen je lijf tegenhouden in iets wat bijna niet tegen te houden is. Verschrikkelijk…. Mari moest mij helpen op dat moment, met alles. Er waren namelijk die avond en nacht nog vier andere bevallingen bezig op de afdeling, dus de verloskundigen en verpleegkundigen waren druk. Tussen 01.00 en 06.00 uur hebben wij eigenlijk niemand gezien…. En dat was voor m’n gevoel echt nog zoveel langer. Wat een nacht.
De volgende ochtend kwam er op een gegeven moment rond half negen een gynaecoloog (had er inmiddels al drie gezien) met een verpleegkundige langs en zij zei: “wij gaan jouw kindje op de wereld halen”. Maar goed, toen moest het nog gebeuren. Na 40 minuten persen kwam Bo er eindelijk, met vacuümpomp en alles, uit….
Man, onbeschrijfelijk moe was ik. Echt uitgeput. En wat een vreemd moment. Helemaal verward en kapot van de moeheid. Nog zo wat complicaties waren er.
Kortom: echt gezellig was het dus allemaal niet. Als ik het zo stap voor stap op schrijf is het wel een opeenstapeling van ellende. En besef ik heel goed dat jullie dit misschien helemaal niet willen lezen…. Sorry. Maar opschrijven en het delen helpt voor mezelf wel weer een beetje. Al met al was het een traumatische gebeurtenis.
En in het begin was ik zo geshockeerd van wat er allemaal in korte tijd gebeurt was dat ik ook niet meteen echt kon genieten van Bo. Hij had veel last van reflux en verslikte zich in het begin (de eerste dagen) nog in het vruchtwater waar hij toch te veel van binnen had gekregen. Dit was ook heel stressvol. De tweede dag thuis verslikte hij zich zo erg dat hij helemaal paars werd en ik echt dacht dat ik hem kwijt zou raken. Toen brak ik en huilde ik er even heel erg op los.
De volgende ochtend kwam er op een gegeven moment rond half negen een gynaecoloog (had er inmiddels al drie gezien) met een verpleegkundige langs en zij zei: “wij gaan jouw kindje op de wereld halen”. Maar goed, toen moest het nog gebeuren. Na 40 minuten persen kwam Bo er eindelijk, met vacuümpomp en alles, uit….
Man, onbeschrijfelijk moe was ik. Echt uitgeput. En wat een vreemd moment. Helemaal verward en kapot van de moeheid. Nog zo wat complicaties waren er.
Kortom: echt gezellig was het dus allemaal niet. Als ik het zo stap voor stap op schrijf is het wel een opeenstapeling van ellende. En besef ik heel goed dat jullie dit misschien helemaal niet willen lezen…. Sorry. Maar opschrijven en het delen helpt voor mezelf wel weer een beetje. Al met al was het een traumatische gebeurtenis.
En in het begin was ik zo geshockeerd van wat er allemaal in korte tijd gebeurt was dat ik ook niet meteen echt kon genieten van Bo. Hij had veel last van reflux en verslikte zich in het begin (de eerste dagen) nog in het vruchtwater waar hij toch te veel van binnen had gekregen. Dit was ook heel stressvol. De tweede dag thuis verslikte hij zich zo erg dat hij helemaal paars werd en ik echt dacht dat ik hem kwijt zou raken. Toen brak ik en huilde ik er even heel erg op los.
Dat genieten kwam pas wat weekjes/maanden later….
Dus: ik heb idd een trauma overgehouden aan de vorige bevalling. Maar toch voel ik me nu deze zwangerschap anders.
Ik kan namelijk ook denken: ik heb het al een keer gedaan en mee gemaakt, dus ik kan het.
Dus: ik heb idd een trauma overgehouden aan de vorige bevalling. Maar toch voel ik me nu deze zwangerschap anders.
Ik kan namelijk ook denken: ik heb het al een keer gedaan en mee gemaakt, dus ik kan het.
Ik ga vanaf volgende week een cursus hypnobirthing doen samen met Mari. Heel benieuwd ben ik! Laatst had ik tijdens een event voor aanstaande moeders een workshop van haar en dit vond ik zo interessant dat ik graag wilde doen. We gaan het zien!
Het is een wereld van verschil vind ik: deze zwangerschap en de vorige (toen ik zwanger was van Bo). Ik voel me nu echt wel anders. Voor een deel komt het ook door de goede zorg van verloskundigen Praktijk onder de Linde. Deze praktijk raad ik dan ook zeker aan voor iedereen in Haarlem en omstreken.
Daar heb je alles onder 1 dak. De afspraken met de verloskundigen, de echo’s, bloed laten prikken kan er ook. En je kunt er terecht voor een heerlijke ontspannende massage van Simone van Geem of een yoga/pilates les speciaal voor zwangeren. Wel zo handig: tijdens je zwangerschap maar naar 1 plek toe hoeven, waar ze dit allemaal hebben.
Nou, ik houd jullie op de hoogte, van de cursus en van de zwangerschap.
Fijne avond allemaal!
Liefs, Sanne