Ik ben nu sinds november moeder van twee…. Van twee hele lieve kinderen. Een jongen en een meisje. I count my blessings. Ik ben erg trots ook op twee van die leuke kinderen.
Maar af en toe…. Moet ik een beetje huilen. Zoals vorige week. Bo zit een beetje in een moeilijke periode. November en december waren belachelijk druk en hectisch voor het mannetje. Hij gaat natuurlijk pas naar school sinds september. Toen was daar Sint Maarten: zenuwen! Daarna werd zijn zusje geboren: stress! Toen was ik nog jarig: zenuwachtig! Toen kwam Sinterklaas in het land: helemaal niet meer te houden. Toen moest er Sinterklaas gevierd worden: stuiterde de hele dag door het huis. Toen was Sint weer weg en werd school meteen (prachtig) versierd in de kerstsfeer: weer zenuwachtig. Toen was kerst voorbij en moest er nog steeds de hele dag rendiertje en kerstman gespeeld worden. En toen was hij weer zenuwachtig voor “autonieuw” (oud en nieuw)…. En ondertussen super wennen aan zijn nieuwe rol als grote broer. Die hij stiekem ook wel moeilijk vond.
Man, man, man, ik word al moe als ik het opschrijf. Kan je nagaan hoe het voor die kleine vent is. En als Bo moe is, wordt hij gewoon een beetje een hufter. Slaan, vallen en zich pijn doen, huilen, schreeuwen dat ik stom ben.
4 zijn is moeilijk….
Mama zijn soms ook. Als je net een baby hebt, ben je best wel moe. Je hebt net een bevalling erop zitten en we zijn weer door een emotionele rollercoast gegaan. Alle emoties en angsten enzo. Pfff. Het gaat je niet in de koude kleren zitten.
Als je dan tegelijkertijd moet omgaan met de driftbuien en het verschrikkelijk slechte luisteren van de vierjarige kleuter, is dat best wel pittig. Laatst was Mari een avondje weg en moest ik dus Bo in bed leggen. Met een baby in m’n armen. Gelukkig sliep zij net heel eventjes. Dus ik als een gek proberen hem in slaap te krijgen. Wat dan natuurlijk niet lukt. Ik moet altijd even naast Bo liggen en hem aaien, totdat hij in slaap valt. Toen begon Jip te huilen. Ik wilde naar haar toe gaan. Toen begon Bo te huilen, dat hij wilde dat ik naast hem bleef liggen om dat ie anders “nooit zou kunnen slapen”…. Dus twee kids die op hetzelfde moment aandacht van je willen en huilen: waaah.
En toen ik laatst weg wilde gaan en Bo en Jip naar m’n ouders zou brengen, dacht ik dat we nog wel konden vertrekken voor ik haar weer een flesje moest geven. Dus Bo had z’n schoenen al aan en vet zin om naar opa en oma te gaan. Zij vet hard janken, toch al honger dus…. Toen ik vertelde tegen Bo dat we toch Jip hier nog flesje moesten geven voor we gingen, moest hij dus ook huilen, omdat ie dat stom vond. Ondertussen stond de afzuigkap op standje twee omdat dat Jip meestal kalmeert en ik dat dus ook al geprobeerd had en was de kat aan het blèren bij de deur naar buiten, want die wilde weer de hort op. Beetje kortsluiting in m’n hoofd. Zoveel geluid….
Elke dag moet ik zeggen dat Bo z’n hand voor z’n mond moet doen als ie moet niezen en hij boven Jip hangt om haar een kusje te geven. Ik wil niet constant hem corrigeren, maar ik wil ook niet dat Jip verkouden wordt. Steeds een beetje in twee strijd ben ik dus.
Af en toe moet ik echt even tot tien tellen met Bo. Soms lukt dat, soms ook helemaal niet en schiet ik uit m’n slof. Dan is het niet zo gezellig…. Maar ik probeer het meteen te relativeren en te denken aan zijn lieve momenten. Ik vergeef hem dan ook best weer snel.
Maar af en toe huilen zit er dus zeker ook bij. Even huilen om de onmacht die ik voel als hij zo vervelend doet. En huilen omdat ik het eigenlijk ook zielig vind voor hem dat hij een beetje met zichzelf in de knoop zit.
Niet altijd makkelijk…. Maar mooi is het wel!
Liefs, Sanne
Niet altijd makkelijk…. Maar mooi is het wel!
Liefs, Sanne