Bo is een apart mannetje. Een bijzonder ventje. Dat merk ik steeds vaker, juist nu hij ouder wordt. Hij is altijd al druk geweest, gevoelig en aanwezig. Dat was al zo toen hij nog een baby was. Maar ik merk nu steeds vaker dat hij wel heel erg gevoelig is en hij geeft zelf ook steeds vaker aan dat hij zo druk is en dat hij daar niks aan kan doen. Ik wil niet meteen een stempel op hem plakken. Plus ik weet ook niet precies hoe het te noemen zou zijn. Maar hij is gewoon heel intens. Nooit saai in ieder geval: dat is een pluspunt! Maar hij zit zichzelf af en toe wel enorm in de weg.
Zoals met het tand eruit incident van vorige week. Wat een drama….
Maandagochtend was hij bij oma, want ik moest werken. Hij wilde een memory spelletje gaan doen, de kaartjes lagen al klaar op de grond. En hij glijdt uit, op de vloer en valt dus niet op z’n handjes (zoals je normaal wel valt toch?) maar vol op z’n gezicht. De tand die al lossig zat en een klap had gehad tijdens het schommel incident van een tijd geleden (houten schommel vol tegen z’n mond aan) is er nu uit…. Onwijs bloeden natuurlijk, oma’s nieuwe blouse zat helemaal onder. En dan het besef voor hem dat zijn tand er echt uit is…. Vanaf dat moment puur paniek. Anderhalf uur later (gelukkig kwam ik net thuis toen het net gebeurd was) was hij nog steeds aan het huilen en mocht ik nog steeds niet kijken wat er nou echt gebeurd was.
Zoals met het tand eruit incident van vorige week. Wat een drama….
Maandagochtend was hij bij oma, want ik moest werken. Hij wilde een memory spelletje gaan doen, de kaartjes lagen al klaar op de grond. En hij glijdt uit, op de vloer en valt dus niet op z’n handjes (zoals je normaal wel valt toch?) maar vol op z’n gezicht. De tand die al lossig zat en een klap had gehad tijdens het schommel incident van een tijd geleden (houten schommel vol tegen z’n mond aan) is er nu uit…. Onwijs bloeden natuurlijk, oma’s nieuwe blouse zat helemaal onder. En dan het besef voor hem dat zijn tand er echt uit is…. Vanaf dat moment puur paniek. Anderhalf uur later (gelukkig kwam ik net thuis toen het net gebeurd was) was hij nog steeds aan het huilen en mocht ik nog steeds niet kijken wat er nou echt gebeurd was.
Ik heb dus zelf de tand maar bekeken en die zag er gewoon goed uit. Hij was er echt helemaal uit….
Nou kan het voor kinderen al best heftig zijn: de eerste tand eruit. Ik hoor van meerdere mensen dat dat voor veel kids iets traumatiserends kan zijn. Maar nu ging de tand er dus ook nog met grof geweld door een val uit…. Extra rot.
Vanaf maandag 12.00 uur heeft hij niks meer gegeten of gedronken. Hij liet al z’n speeksel lopen want hij durfde niet meer te slikken. Bang voor het gevoel van zijn tong langs dat rare gat wat de tand had achtergelaten.
Ik vind dit echt het allermoeilijkste van het moederschap. Dat ik weet wat beter is en dat ze dan gewoon NIET luisteren! Zo machteloos vol je je dan. Je kan het gewoon niet beter maken. En je wil natuurlijk niet dat je kind pijn heeft of bang is. Doodsangst in z’n ogen toen ik probeerde te forceren dat hij nu echt moest gaan slikken, want als je niet drinkt, raak je uitgedroogd. Hij vertikte het gewoon. Zo bang en panisch was hij. En zo gefrustreerd was ik. Ik heb dus veel te weinig geduld. Dat blijkt maar weer.
Toen ik de dokter belde hadden we eerst een afspraak gemaakt. Maar ze kwam erop terug. Langs de dokter gaan zou weer een extra traumaatje kunnen opleveren, dus dat hebben we maar niet gedaan. Ze vertelde me dat het enige wat ik kon doen is: de boel loslaten. Zijn lichaam gaat op een gegeven moment winnen van de angst en dan gaat hij weer drinken. Daar moest ik maar op vertrouwen. Geprobeerd…. En voor een deel gelukt. Al waren er nog wel wat momenten van complete frustratie en dat ik echt even weg moest lopen en tot tien tellen.
Op een gegeven moment kreeg papa het voor elkaar om hem wat water uit een waterpistooltje in z’n eigen mond te laten spuiten en dat wilde hij wel. Zo opgelucht was hij. “Zo fijn dat ik wel zou kunnen huilen” zei hij. Nou, ik kon dus ook wel huilen en dat heb ik s’avonds dan ook ontzettend gedaan. Om Bo, maar ook om mezelf als moeder en het gevoel dat ik vaak het gevoel heb dat ik tekort schiet en te weinig geduld heb.
Woensdagochtend had hij een voorstelling op school, waarin hij een “sterke man” zou zijn in het circus. Daar kon hij nu niet aan mee doen. Dat vond hij super jammer, maar hij was er echt van overtuigd dat het niet kon. Maar hij wilde wel eventjes kijken. Weer omgekocht dronk hij vier slokjes diksap en wij gingen naar school. Daar schoot hij tijdens “zijn” act helemaal vol. Ik dus ook. Zaten we daar bijna allebei super te janken tijdens de act van de “sterke mannen” op “we will rock you” van Queen…. Raar.
Na de voorstelling wilde Bo nog wel even dichtbij het podium om te zwaaien naar de kindjes uit z’n klas. Iedereen kwam naar hem toe en ze vonden hem allemaal heel cool met het gat in z’n mond. Hij straalde helemaal en ging het aan iedereen vertellen. Ondertussen nog steeds met z’n mond open omdat hij niet durfde te slikken. Juf zei: “Bo, anders ga je toch ook nog eventjes op het podium?”. En ook al was bijna iedereen al weg uit de zaal en waren alleen de kinderen uit z’n klas er nog: hij vond het geweldig. Ik heb nog nooit iemand zo zien glunderen. Toen kwam hij naar me toe en zei: “ik wil blijven”. Ik wist niet of het een goed idee was, aangezien hij bijna 48 uur niks gegeten of gedronken had (op die paar mini slokjes na dan), maar met de juf afgesproken dat ze zou bellen als het niet ging. Ik werd niet gebeld…. Dus om 14.00 uur heb ik hem opgehaald. Juf zei: “een zakje chips, een boterham met hagelslag en een glas water” en ze gaf me een high five. Ik kon wel janken! Jeeh! Vreemde ogen dwingen blijkbaar.
Wat een avontuur zeg. Vanaf dat moment alleen maar die nibbits chips eten en boterhammen met hagelslag, want ja: dat ging dus.
Woensdagochtend had hij een voorstelling op school, waarin hij een “sterke man” zou zijn in het circus. Daar kon hij nu niet aan mee doen. Dat vond hij super jammer, maar hij was er echt van overtuigd dat het niet kon. Maar hij wilde wel eventjes kijken. Weer omgekocht dronk hij vier slokjes diksap en wij gingen naar school. Daar schoot hij tijdens “zijn” act helemaal vol. Ik dus ook. Zaten we daar bijna allebei super te janken tijdens de act van de “sterke mannen” op “we will rock you” van Queen…. Raar.
Na de voorstelling wilde Bo nog wel even dichtbij het podium om te zwaaien naar de kindjes uit z’n klas. Iedereen kwam naar hem toe en ze vonden hem allemaal heel cool met het gat in z’n mond. Hij straalde helemaal en ging het aan iedereen vertellen. Ondertussen nog steeds met z’n mond open omdat hij niet durfde te slikken. Juf zei: “Bo, anders ga je toch ook nog eventjes op het podium?”. En ook al was bijna iedereen al weg uit de zaal en waren alleen de kinderen uit z’n klas er nog: hij vond het geweldig. Ik heb nog nooit iemand zo zien glunderen. Toen kwam hij naar me toe en zei: “ik wil blijven”. Ik wist niet of het een goed idee was, aangezien hij bijna 48 uur niks gegeten of gedronken had (op die paar mini slokjes na dan), maar met de juf afgesproken dat ze zou bellen als het niet ging. Ik werd niet gebeld…. Dus om 14.00 uur heb ik hem opgehaald. Juf zei: “een zakje chips, een boterham met hagelslag en een glas water” en ze gaf me een high five. Ik kon wel janken! Jeeh! Vreemde ogen dwingen blijkbaar.
Wat een avontuur zeg. Vanaf dat moment alleen maar die nibbits chips eten en boterhammen met hagelslag, want ja: dat ging dus.
Ik ben zo opgelucht. Maar tegelijkertijd ook soms een beetje verdrietig, omdat ik weet dat er nog heel wat van dit soort momentjes gaan komen voor Bo. En voor mij….
Liefs, Sanne