Ik heb een schoolgaand kind. Een zoon van 4 die nu naar school gaat vanaf vandaag…. Ik was al een week (eigenlijk stiekem al langer….) behoorlijk zenuwachtig. Als ik er aan dacht kreeg ik daadwerkelijk trillende handen en buikpijn. En werd ik emotioneel. Maar dat kan natuurlijk ook helemaal liggen aan het feit dat ik zwanger ben…. Daar houden we het maar een beetje op. Ik kwam er ook pas een week geleden achter dat de school niet op maandag begon, maar dus op een dinsdag. En er moest nog een lunchbox komen, drinkbeker, gymschoenen die makkelijk zelf aan en uit te doen zijn en een bewaarmap. Had ik dit bewust zo uitgesteld? Meestal ben ik wel meer dan op tijd met dit soort dingen….
Vier jaar lang ben ik zo vaak en veel met hem samen geweest. Dat gaat nu echt wel veranderen. Ik vind het de grootste mijlpaal tot nu toe. Dat Bo kon lopen met tien maanden (?!) was ook wel heel cool, maar dat ging veel geleidelijker. Dit is in 1 keer, op 1 dag, opeens een heel heftig verschil.
Natuurlijk hebben we een wenmiddagje gehad op de nieuwe school. Maar dat was 3 kwartier en de setting was anders en de moeders van de “nieuwe” kindjes mochten erbij blijven. Het is de school waar ik zelf ook naar toe ging toen ik “klein” was. Ik heb zelf allerlei herinneringen van de tijd op die school en nu gaat Bo er herinneringen maken….
Raar!
Ik ga niet huilen, ik ga niet huilen! Niet als hij het kan zien. Pas thuis huilen….
Daar loopt ie dan, mijn stoere mannetje van 4. Met z’n rugzakje om, met een lunchpakketje en een tussendoortje. En schone kleding voor als het toch nog een beetje verkeerd gaat met plassen…. Hij is nog zo klein, maar toch al een hele vent. Met een eigen mening en een karakter waar je u tegen zegt.
Ik mis hem nu al. Hij is pas een uur op school. Ik ga even Marco Borsato met “Dochters” opzetten (I know, ik heb een zoon, maar de tekst is zo….) en dan lekker janken denk ik.
Fijne dag….
Liefs, Sanne