En dan ben je dus opeens een grote broer…. En dan is je mood eigenlijk voornamelijk zo:
Het is echt wennen hoor: grote broer zijn. Zeker als je moeder besluit te gaan bevallen in november: de toch al drukste maand van het jaar ongeveer door het vieren van Sint Maarten (snoep ophalen is blijkbaar enorm spannend) en de komst van de man met de baard: de Sint.
Als je dan ook nog eens een zusje krijgt is het wel erg veel allemaal…. En dat is te merken. Bo is boos en verdrietig en heel erg moe en gedraagt zich echt anders dan normaal. Gelukkig is hij tegen z’n zusje heel erg lief. Maar wij krijgen geregeld de volle laag.
Als je opeens met z’n viertjes bent thuis, moet iedereen weer een beetje opnieuw zijn/haar plekje vinden. Voor Bo is het ook wel echt lastig natuurlijk: hij heeft vier jaar lang de onverdeelde aandacht gehad thuis. En bij opa en oma en bij onze vrienden. Dat verandert nu. Helemaal toen de kraamzorg er was, de verloskundige langs kwam en er ook nog bezoek kwam voor de baby, vond Bo dat er wel heel veel over de baby gepraat werd en ging hij er doorheen nep huilen…. Een hele leuke manier van aandacht zoeken….
Normaal slaapt Bo eigenlijk bijna elke nacht vanaf een uurtje of 02.00 of 04.00 uur (ligt er maar net aan wanneer hij wakker wordt om te plassen of als hij gedroomd heeft) bij ons, tussen ons in.
De tweede nacht toen we weer terug waren uit het ziekenhuis werd Bo midden in de nacht wakker. Hij had gedroomd en wilde graag bij ons liggen. Toen ik zei dat dat net niet zo handig uit kwam omdat de baby zo gevoed moest worden enzo, barstte hij in huilen uit. “Ik wist het, ik wist dat er geen plek meer zou zijn voor mij”…. Dan breekt dus je hart. Zo zielig…. Ik heb hem uitgelegd dat er natuurlijk altijd een plekje is voor hem en dat ik hem het allerliefste mannetje van de wereld vind en blijf vinden. Hij hoefde al niet meer bij ons te liggen…. Verdrietig viel ie in slaap, toen ik hem aaide en naast hem ging liggen. Sindsdien wil hij niet meer bij ons slapen, maar roept hij mij s’nachts omdat ik dan naast hem moet komen liggen. Op zich prima, maar de manier waarop het ging was wel erg zielig.
Ook op school merkt de juf dat het hem soms allemaal echt te veel wordt. Hij lag van de week in de clinche met verschillende kindjes, was heel moe en had ook al twee keer in z’n broek geplast. Dat zijn wel tekenen dat het goed is hem af en toe een dagje thuis te houden van school. Dat doen we morgen dan ook maar eventjes.
Dit vond hij wel echt een leuk moment: voor het eerst z’n zusje eventjes vasthouden. Spannend vond ie het ook en hij durfde zich bijna niet te bewegen volgens mij. Even oefenen!
Nou, ik ben blij als de Sint weer naar Spanje is! Dan keert hopelijk de rust weer een beetje terug in huis. Die is soms nu ver te zoeken namelijk.
En tot die tijd: even wat vaker tot tien tellen en proberen positief te blijven…. Lastig, maar wel het beste….
Liefs, Sanne