Nou…. Het zit er weer op hoor: zwanger zijn…. De bevalling…. negen maanden lang zat er een baby in m’n buik. En nu is de buik weg. Slap en in een gekke vorm. Voelt toch altijd weer erg raar. Ik kon het me de laatste weken niet voorstellen: maar misschien ga ik de buik en dat beeld nog wel een beetje missen? Of misschien niet hoor: want uit die buik kwam een klein mensje, een meisje en dat maakt alles goed.
Even het hele verhaal vanaf het begin?
Ik was er in het weekend van Sint Maarten, 11 en 12 november, echt ook helemaal klaar mee: met het zwanger zijn. Zondag hebben we met z’n drietjes heel gezellig de hele middag (bijna 3 uur lang) bij het haardvuur bij een strandtent gezeten. Wat heel relaxed was. Wellicht heeft dat de start van de bevalling gegeven? S’nachts braken namelijk mijn vliezen om iets voor 03.00 uur. Het vruchtwater zag er weer (net als bij Bo) groen uit, groene vlekjes iig. Dus ik heb er meteen maar even foto’s van gemaakt. En na een tijdje toch maar mari wakker gemaakt, zodat hij ook even de fotos kon checken. Hij vond het ook groen. Ondertussen sliep Bo in ons bed tussen ons in (zijn plek bijna elke nacht) lekker verder. Ja, toch maar de verloskundige meteen bellen dan. Als het vruchtwater groen is, betekent dat dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept. Dit kan betekenen dat ze stress heeft ervaren en ze willen dan dat de baby er 24 uur na het breken van de vliezen uit is. De verloskundige van Praktijk onder de linde kwam meteen deze kant op. Na het kijken van de foto’s wist zij het ook zeker: meconium houdend vruchtwater, dus naar het ziekenhuis. Het was vanwege de vorige bevalling (die echt niet fijn was….) al duidelijk dat ik in het ziekenhuis zou gaan bevallen. We moesten natuurlijk nog even iets regelen voor de slaperd. Dus ik belde m’n vader en vroeg of Bo daar verder mocht slapen. Toen we alles ingepakt hadden en ons klaar gemaakt hadden, wilden we Bo in de auto leggen, zodat hij door kon slapen en ook bij opa en oma nog even kon slapen. Nou…. Meteen klaar wakker. “Dit hebben we nog nooit gedaan, zo in de nacht in het donker naar buiten met de auto”. Vet excited dus! Hij vond het enorm spannend: de baby zou komen!
Inmiddels voelde ik wel af en toe een soort van wee. Dacht ik…. Een kramperig gevoel in ieder geval.
Bo hebben we bij m’n ouders gedropt en zijn eigenlijk vrijwel meteen door gereden naar het ziekenhuis. Toen we aankwamen, mochten we naar de verloskamer. En daar aangekomen kreeg ik redelijk snel een infuus en werd ik toch ingeleid…. Weer…. Net als de vorige keer…. Mijn eigen weeën waren niet sterk genoeg. Beetje jammer, maar het was niet anders en ik kon me er goed overheen zetten.
In mijn geboorteplan (wat ik echt iedereen aanraad om te maken) had ik gezet dat ik heel rustig aan ingeleid wilde worden, zodat ik geen weeën storm zou krijgen, zoals de vorige keer. Daar hebben ze zich redelijk goed aan gehouden en de dosis oxycotine werd steeds langzaam opgehoogd met ongeveer een uurtje er tussen.
Met praktijk onder de Linde (onde verloskundigen praktijk) hadden we afgesproken dat ik, ondanks dat ik in het ziekenhuis ging bevallen, werd begeleid (de hele bevalling) door een van de verloskundigen. Dus op een gegeven moment kwam de verloskundige ook naar het ziekenhuis en onze kamer.
De weeën werden steeds wat heviger en ze kwamen steeds wat vaker. Wel moest er dus af en toe opgehoogd worden. Op een gegeven moment neemt je lichaam het ook weer beetje over en had ik goeie weeën.
Ik had ook in het geboorteplan gezet dat ik alleen wilde weten of ik onder of boven de 5 cm ontsluiting had. Anders kan het zo demotiverend zijn…. De arts assistent zei: precies op de 5 cm. Toen vond ik de weeen nog goed te doen en dankzij de zen meditatie muziek die we hadden opgezet en de ontspanningsoefeningen van de hypnobirthing cursus kon ik ze goed opvangen. Elke keer als ik een wee voelde opkomen, ging ik in de “slaapobtspanning”. Dat betekent: ogen dicht, kaken ontspannen en proberen te te focussen op de muziek of in ieder geval op iets anders dan de sensatie die je voelt in je lijf tijdens een wee. Vooral die kaak ontspanning is belangrijk, je kaken staan namelijk in verbinding met je baarmoeder. Niet verkrampen!
De verloskundige dacht dat ik nog niet eens echt bezig was met het baringsproces, zo relaxed vond ze me. En ik at nog af en toe iets tussendoor. Terwijl ik dus toen toch al op 7 a 8 centimeter zat. Daarna werden deweeën wel echt heviger en moest ik me goed concentreren op m’n oefeningen om ze te kunnen hebben. Maar het ging.
Bij ongeveer 8-9 cm werd het wel lullig en moest ik nog wat harder m’n best doen om de ontspanning te bewaren. Maar het leverde wel een aantal weeën later volledige ontsluiting op. Toen kreeg ik ook zeker al vrij snel persdrang. Nou…. daar kan echt een heel apart boek over geschreven worden. Ik vind dat toch iets bizars en ongelooflijk rot. Je hebt op dat moment gewoon geen controle meer over je eigen lijf en dat vind ik heel eng. Iets heel oers neemt het over. En ik maakte geluiden waarvan ik dacht dat het niet mogelijk was ze te maken. Dus dat vind ik nog steeds, net als de vorige bevalling, het meest nare stuk van de bevalling! Echt met stip op 1!
Na veertig minuten persen en het gevoel alsof ik echt m’n ogen eruit geperst had, kwam ze er eindelijk uit en heb ik haar zelf opgevangen. Ook iets waarvan ik van tevoren nooit had gedacht dat ik het zou doen of durven. Ik legde haar dus zelf op m’n eigen borst en toen zat het er ook zo opeens weer op. Ze was geboren! Ik was bevallen!
En dan is er dus opeens een mensje, wat tegen je aan ligt. De vorige keer bij Bo had ik eigenlijk geen tijd voor huid oo huid contact want Bo werd met een vacuüm geboren en had wat vruchtwater ingeslikt, dus moest hij uitgezogen worden. En: mijn placenta kwam niet los, zat vast, dus ik moest toen meteen naar de OK waar de placenta operatief verwijdert moest worden. Toen heeft Mari dus het huid op huid contact gehad met Bo. Hoe anders was het nu. Meteen heb je zoveel meer een gevoel van hechting met je kind als ze wel bij je kan liggen….
Ze was meteen heel lief en lag lekker te slapen. Wat een opluchting als zo’n bevalling dan achter de rug is. Pffff. Toen ik op een gegeven moment lekker gedoucht had voelde ik me weer ietsje beter, maar samengevat voel je je wel alsof je in elkaar bent geslagen en daarna nog bent overreden door een vrachtwagen.
M’n ouders kwamen op een gegeven moment met Bo natuurlijk. Hij moest z’n zusje als eerste zien! Hij reageerde heel lief en enthousiast en wilde haar meteen een kusje geven. Dus dat voelde goed!
Later in het bezoekuur kwam mijn schoonvader nog langs ook. Ze lag lekker te slapen in haar bedje. De zuster kwam binnen en wilde haar even wegen en verschonen. En toen ging er iets mis. Het is waarschijnlijk een combinatie geweest van verslikken van de eerste voeding, daarvan schrikken en schrikken van het oppakken waardoor ze daarna helemaal blauw werd en niet meer adem kon halen. Dit hadden we met Bo ook precies zo mee gemaakt en we waren weer allebei ontzettend geschrokken. Ik treed bijna een beetje buiten mezelf, zo schrok ik ervan. Ze trok niet bij, dus de zuster riep er versterking bij. En er was wel echt even stress. Na best een hele tijd (in m’n hoofd leek het uren te duren) kwam ze weer een beetje bij. Maar ze moest wel aan de monitor op de couveuse afdeling. Dus daar werd ze heen gebracht. Ik met het bed erachter aan…. Daar heeft ze een beetje extra zuurstof ook nog gekregen. En wij waren in shock, dus hadden eigenlijk ook wel wat extra zuurstof nodig ondertussen. Aan de monitor leek het wel weer goed te gaan. Daar heeft ze de hele nacht gelegen. Toch wel heel erg fijn dat je dan op zo’n moment in het ziekenhuis bent al…. Waar ze het meteen kunnen oppakken en waar ze haar goed in de nachten kunnen houden.
Als er zoiets dan gebeurt, is dat zo’n domper op het geheel. Waardoor ik al niet eens meer dacht aan de goeie bevalling, alleen maar aan het enge en het nare van het krijgen van een kind: de enorme zorg en de verantwoordelijkheid. Helaas is dat gevoel dan al snel negatief en daar moet je dan echt proberen niet in mee te gaan…. Wat erg moeilijk is. Zeker als je de volgende middag pas hoort van de kinderarts dat ze die ochtend weer een “incident” (zoals ze dat dan noemen) heeft gehad…. Nog zeker 24 uur aan de monitor dus…. Na twee nachten en een paar uur aan de monitor, werd ze verplaatst naar de “warme kamer” van de couveuse afdeling. Nog steeds dus wel oo de afdeling, maar een kamer zonder monitors en piepjes…. Dit vond ik weer een behoorlijke stap en op dat moment erg eng. Moesten ze haar niet toch nog wat langer in de gaten houden? Als ze daar zo’n “incident” zou krijgen, zouden ze het dan wel horen? Eind van de middag/avond kwam ze opeens toch op mijn kamer. Als een soort verrassing. Dat overviel me toen weer! Nu moest ik het dus opeens zelf gaan doen! En lag ze helemaal niet meer op de couveuse afdeling…. inmiddels was ik na 1 nacht in een ruime verloskamer waarin ik dus bevallen ben op een kleiner, eigen kamertje. In de ruimere verloskamers mag de partner erbij blijven slapen. Maar de tweede nacht en derde nacht mocht Mari dus niet blijven slapen. Dat betekende dus dat Jip niet meer in de gaten werd gehouden op de couveuse afdeling en ik het ook nog eens helemaal alleen moest gaan doen op mijn eigen kamertje…. Ik moest eventjes ontzettend janken…. En heb die nacht ook geen oog dicht gedaan. Ik kende gaar geluidjes nog helemaal niet, constant checkte ik of ze zich niet weer ging verslikken en hoe ze lag. Ook was ze die nacht echt heel onrustig door krampjes denk ik. Veel wurmen en krampen en huilen. Pas toen we (de zuster en ik) haar eventjes naast mij hadden gelegd in mijn bed werd ze een klein beetje rustiger en heb ik 1 uurtje kunnen slapen. De voglende ochtend kwam Mari weer en hoorden we in de loop van de ochtend dat we naar huis mochten. Naar huis op de dag dat ik uitgerekend was! Ook bijzonder!
Vol adrenaline ga je dan naar huis, ook weer erg spannend! Voor het eerst in het Cybex autostoeltje in de auto.
Ik werd in een rolstoel met het autostoeltje met Jip erin door het ziekenhuis gereden en voelde me erg raar. Iedereen ziet natuurlijk dat ik net bevallen ben en net moeder ben geworden…. Thuis aangekomen hebben we ons een beetje geïnstalleerd en gewacht op de kraamzorg. Bo had inmiddels al drie nachten bij mijn ouders gelogeerd en wilde ook wel weer naar huis.
“Ik ben blij dat alles nu weer normaal is” zei hij toen hij thuis was. Nou…. normaal…. Kraamzorg over de vloer, bezoekjes van de verloskundige, hielprik mevrouw, bezoek dat alleen maar over de nieuwe baby praat. Zo normaal is dat niet! En zeker niet voor een jongetje dat eerst vier jaar lang de volledige aandacht gehad heeft. Hij heeft het er dus ook wel moeilijk mee af en toe. En vraagt veel aandacht en is bij het minste of geringste boos of verdrietig. Echt even heel erg wennen…. Voor ons ook hoor: hoe zat het ook alweer allemaal. Hoeveel voedingen van hoeveel ml? Zelf afmeten in het flesje (hoe vaak gooi ik niet s’nachts een voeding toch maar weg, omdat ik niet goed heb opgelet qua hoeveelheid of temperatuur….). De richtlijnen in de kraamzorg en alle regels zijn weer anders dan vier jaar geleden. Dus een opfris cursus is wel nodig….
Maar ze is dus thuis, bij ons: kleine Jip. Nu zijn we met z’n viertjes. Een gezin, zijn we nu.
En wat deze bevalling betreft: ik mag trots zijn. De verloskundige zei dat ze het eigenlijk nog nooit zo gezien heeft, dat iemand zo de weeen opving. Ze was heel trots en vond de bevalling prachtig en heel bijzonder. Die kan ik dus toch wel in m’n zak steken.
Ik houd jullie op de hoogte….
Liefs, Sanne