Jullie hebben het misschien wel eens voorbij zien komen op instagram, voor de mensen die mij volgen klinkt het misschien bekend. Maar Bo is niet de makkelijkste. Nou ben ik dat zelf ook niet en dat is opzich ook niet een groot probleem. Maar we hebben het momenteel met Bo wel echt moeilijk. De vakantie was een enorme beproeving. Bo gedijt beter bij het ritme van school zeg maar. Ik heb altijd al geweten dat er iets “anders” was aan Bo. Dat klinkt meteen wel heel zwaar, zo bedoel ik het ook weer niet. Maar het is een gevoel en een instinct. Is het ADHD? Hooggevoeligheid? Autisme? Het is allemaal wel een keertje door mijn hoofd gegaan.
Laat ik het zo omschrijven: over het algemeen is het een waanzinnig lief, slim, creatief en grappig mannetje. Maar af en toe zou ik hem als onhandelbaar omschrijven, boos, angstig en ook stront vervelend. Dan valt er niets met hem af te spreken, draait ie compleet door en is alles te veel en heftig. Het kindje van een vriendin (ze is net 4) keek laatst Brammetje Baas (de film) en zei: dat is Bo…. En dat is ook zo.
Dat drukke en onhandige herken ik meteen!
Zijn reacties zijn heftig en zijn emoties ook.
Als hij enthousiast is, betekent dat ook dat hij iedereen kan enthousiasmeren met zijn blijheid. Zo gaat ie met partijtjes met een speurtocht altijd voorop en spoort iedereen aan om mee te doen.
Hij is heel geïnteresseerd in alles wat met dieren of de natuur te maken heeft en enorm leergierig en nieuwsgierig.
Maar hij kan ook heel zenuwachtig worden, van nieuwe, leuke en spannende dingen. Zo zenuwachtig dat hij er helemaal hyper, druk en vervelend van wordt.
Dat drukke en onhandige herken ik meteen!
Zijn reacties zijn heftig en zijn emoties ook.
Als hij enthousiast is, betekent dat ook dat hij iedereen kan enthousiasmeren met zijn blijheid. Zo gaat ie met partijtjes met een speurtocht altijd voorop en spoort iedereen aan om mee te doen.
Hij is heel geïnteresseerd in alles wat met dieren of de natuur te maken heeft en enorm leergierig en nieuwsgierig.
Maar hij kan ook heel zenuwachtig worden, van nieuwe, leuke en spannende dingen. Zo zenuwachtig dat hij er helemaal hyper, druk en vervelend van wordt.
Ook heeft hij veel angsten. Zo zal ik nooit het tand incident vergeten. Bo was nog niet aan het wisselen, maar door een val bij opa en oma thuis was z’n voortand eruit gegaan. Enorm schrikken natuurlijk. Maar je zou denken: geef dat kind een ijsje tegen de schrik en we kunnen weer verder. Nou dat was dus bij Bo absoluut niet het geval. Wat een paniek en wat een drama. Drie dagen lang heeft hij niks gegeten en niks gedronken omdat hij bang was voor dat gat in zijn mond. Het gevoel van zijn tong langs dat gat vond hij zo onwijs eng, dat hij nog liever verhongerde, dan dat gevoel te ervaren. Dus wilde hij ook drie dagen niet zijn speeksel doorslikken. Wat voel je je dan onwijs rot als je je kind zo ziet. Ik zei nog: als je niet drinkt moet je naar het ziekenhuis. Maar nee. Ook dat hielp niet.
Totdat hij met een waterpistooltje (idee van Mari) weer een beetje vocht binnen kreeg en op school een voorstelling had waarna hij op school bleef en weer wat gegeten heeft (denk groepsdruk ofzo?), ging het weer wat beter en was ik tien jaar ouder in drie dagen.
In de draaimolen op de kermis of een pretpark durft hij pas net en dat komt eigenlijk vooral omdat Jip er graag in wilde.
Laatst hadden we in Frankrijk een draaimolen te pakken met een heel hard piepend geluid, dus nu zijn draaimolens weer van de baan.
Nieuwe dingen eten, durft hij ook niet. Hij eet het liefst elke dag hetzelfde: veel fruit en pasta zonder saus, met cherrytomaatjes en plakjes kipfilet erin. Omdat hij bang is voor het onbekende, zal hij nooit wat nieuws proberen en vindt dit daadwerkelijk eng.
En zijn angstigheid viel ook op toen Bo buisjes kreeg (beide keren). Beide keren hebben we hem met vijf volwassenen op die bank moeten duwen en tegenhouden, zo erg verzette hij zich tegen de narcose….
Bo was natuurlijk al vier toen Jip geboren werd. Daarvoor kreeg hij altijd 100% de aandacht, van ons, maar ook van opa en oma, vrienden. Dat is nu wel anders. Jip is klein en schattig en doet geinige dingen. Daarom gaat vaak de aandacht als eerste naar haar. Dat vindt hij erg lastig. Hij gaat dan klieren, negatieve aandacht vragen en dit zorgt bij mij nogal eens voor totale machteloosheid.
Hij moet de aandacht leren verdelen en de prikkels die zo’n klein druk meisje met zich meebrengen leren te verdragen.
Omdat hij erg de sfeer kan bepalen door zijn gedrag thuis, is het niet altijd even gezellig.
Ik herkende altijd al veel in hoogsensitiviteit in Bo. Maar nu ik het boek: Hoogstimulatieve kinderen heb aangeschaft, lijkt het al helemaal alsof het boek over hem geschreven is. Erg leerzaam.
Ook kreeg ik onwijs veel tips via instagram toen ik over dit onderwerp stories en posts online zette.
Blijkbaar komt dit veel vaker voor. Waarom spreken we er dan eigenlijk niet veel over? En waarom hoor je het tegenwoordig steeds vaker? Komt het nu ook meer voor dan vroeger of is het vooral we sommige mensen er nu makkelijker over durven te praten?
Opvoeden is moeilijk man!
Daarom hebben wij nu hulp gezocht. We hebben met een systeemtherapeut gepraat. Hij gaat voornamelijk mij en Mari helpen er anders mee om te gaan.
Vandaag zijn we voor het eerst bij sensorische integratie kinderfysiotherapie geweest, Bo en ik. En ik heb goeie hoop. Volgens mij kan zij hem aan en kan hij veel van haar gaan leren.
Ik vind het vooral interessant allemaal en ik heb heel erg het idee dat we er iets mee moeten. Het slokt zoveel van mijn al kostbare energie op en het maakt me soms ook gewoon enorm verdrietig dit hele gebeuren.
Ik wil dat hij lekker in z’n vel zit en dat het thuis weer wat gezelliger wordt. Dus: de hulp is erg fijn!
Even een aantal tips die ik kreeg:
– stoppen met de vraag: “Waarom deed je dat?” Hij heeft geen idee waarom ie het deed, hij deed het omdat hij het wilde doen en kan hier geen antwoord op geven.
– wordt niet boos, maar wees wel streng en “krachtig”
– de “geef me de vijf methode”, wordt meestal toegepast bij autistische kinderen. Maar omdat er wat trekken zijn die overeenkomen, wil ik het ook gaan lezen.
– een afspraak maken met een kinesioloog.
– sensorische integratie therapie/kinder fysiotherapie.
– psychosomatische fysiotherapie
– kinderpsycholoog
– het boek: “Temperamentvolle kinderen” van Eva Bronsveld
– Hem een denkbeeldig schild om zich heen laten inbeelden. Zo kan hij de prikkels van alledag wat beter aan. Ik heb het nu een aantal keer met hem geprobeerd met spannende dingen
– een “ballendeken” proberen, om je kind beter te laten aarden
– gewichtjes aan de voeten, ook om beter te aarden
– duidelijkheid, een kalender maken om aan te geven welke dagen er wat precies gebeurt
– een koptelefoon kopen en hem af en toe de ipad met een luisterboek erop geven, zodat hij zich even kan terug trekken zonder prikkels van bijvoorbeeld zijn zusje.
En nog een van de belangrijkste tips: accepteren dat hij af en toe anders reageert en alles misschien “anders” ervaart.
Ook wij moeten keihard aan dingen gaan werken. Zo kunnen we niet alle impulsieve, spontane ideeën die ik vaak heb meer gaan doen. Het aantal prikkels moeten naar beneden. Of in ieder geval beter verdeeld worden.
Er is nog een hoop werk aan de winkel, maar ik merk wel al dat het weer wat beter gaat nu school weer begonnen is.
Bedankt allemaal voor de tips via instagram en wellicht hebben andere ouders hier weer wat aan?
Hoop dat we er uitkomen en dat Bo zichzelf snel weer wat beter gaat voelen.
Ik houd jullie op de hoogte….
Liefs, Sanne